Ludzie od zarania dziejów mają styczność z alkoholem. Z czasem wzrastała wiedza na temat negatywnych efektów nadużywania alkoholu. Wzmianki o alkoholu można odnaleźć w licznych pisemnych przekazach, np w Biblii, czy zapisach starożytnych filozofów.

Nadużyciem alkoholu i powiązanych z nim dolegliwościami, zainteresował się szerzej w XVII wieku, Benjamin Rush, który był uznanym autorytetem w dziedzinie psychiatrii. Wskazywał on, że wzmożone spożycie alkoholu ma znamiona choroby dziedzicznej i zakaźnej. Jako powody nadużywania alkoholu wskazał rozczarowanie światem i poczucie winy.

Innym lekarzem, który podjął próbę medycznego scharakteryzowania alkoholizmu, był brytyjski lekarz internista Thomas Trotter. Wykorzystując zaobserwowane przypadki nadużywania alkoholu przez marynarzy, opisał mechanizm uzależnienia. Swoje rozważania zapisał i opublikował w Rozprawie o pijaństwie i jego skutkach w organizmie ludzkim. Trotter wskazywał, że pijaństwo jest chorobą, która prowadzi do poważnych dysfunkcji organizmu. Publikacja spowodowała ogromne zainteresowanie się środowiska naukowego tematem pijaństwa, co w dalszej konsekwencji doprowadziło do powstania nawet odrębnego czasopisma poświęconego właśnie tej tematyce. Również w Polsce zaczęto badania nad zjawiskiem nadużywania alkoholu i jego następstw. Prekursorem w Polsce był Jakub Szymkiewicz, którego dzieło było pierwszą publikacją na temat nałogowego spożywania alkoholu w europie  środkowo-wschodniej.

Szeroką dyskusję nad uznaniem pijaństwa jako chorobę rozpoczął Magnus Huss, wydając badania pt. Alkoholizm przewlekły, czyli przewlekła choroba alkoholowa. Twórca pojęcia alkoholizm, wskazywał w swojej pracy na występowanie charakterystycznych objawów patologicznego działania organizmu w wyniku spożywania alkoholu. Na przestrzeni lat, kolejni lekarze podejmowali próbę sklasyfikowania choroby alkoholowej i opisaniu jej wpływu oraz powodowaniu przez nią nieprawidłowości w organizmie uzależnionego.

Coraz większe poznanie natury uzależnienia od alkoholu spowodowało, że w 1933 roku Ernst zaproponował rozdzielenie alkoholizmu przewlekłego od nałogu alkoholowego. Zasadniczą różnicą w pojmowaniu terminu nałogowca od alkoholika, był fakt, że nałogowiec nie może zaprzestać picia a alkoholik cierpi wskutek wywołanych chorobą alkoholową dolegliwości.

W pierwszej połowie XX wieku, funkcjonowało około 40 rożnych metod diagnostycznych, które miały wskazywać problemy z spożywaniem nadmiernej ilości alkoholu. Pojęcie alkoholizmu przewlekłego zostało szerzej opisane przez węgierskiego badacza, Elvina Mortona Jellinka. W swojej słynnej już książce Zależność alkoholowa i przewlekły alkoholizm, która była wynikiem prowadzonych przez Jellinka badań na Uniwersytecie Yale, zdefiniował przewlekłego alkoholika. Jego zdaniem osoba będąca przewlekłym alkoholikiem, to osoba spożywająca alkohol ze szkodą dla siebie i społeczeństwa. Jako źródła uzależnienia od alkoholu wskazał trzy zależności: biologiczną podatność, warunki psychologiczne i społeczne. Istotnym elementem badań Jellinka było wyróżnienie 4 faz uzależnienia od alkoholu, które przez długi czas w niezmienionej formie były stosowane do określenia etapu uzależnienia.

Terapia alkoholowa w Bydgoszczy: leczenie alkoholizmu z NGM